از فیلم ناسوخ شروع کنیم، ایده ساخت آن از کجا آمد؟
ناسوخ در امتداد مسیری است که از ابتدا انتخاب کردم! روایت های سورئال و عمدتا سیال ذهن و بازی با گذر زمان… قبلا در رویای صادقه، رویای نیمه شب و هابیل از این تکنیک استفاده کرده بودم و تلاش کردم امضای شخصی خودم پای آثارم ثبت و ماندگار شود، مخصوصا اینکه ناسوخ اقتباسی بود از یک کتاب به شدت جذاب و ماندگار که تجربه این نوع کار را در رویای نیمه شب هم با موفقیت پشت سر گذاشته بودم.
انتخاب بازیگران بر چه مبنایی شکل گرفت و چه ویژگی هایی را مدنظر قرار دادید؟
طبیعتا در ناسوخ که یک فیلم کاملا مستقل بود به عواملی (پشت و جلوی دوربین) نیاز داشتم که شرایط و تجربه کار مستقل را قبلا پشت سر گذاشته باشند و مهمترین نکته اینکه با فیلمنامه همراه شوند، می توانم خوش شانسی خودم بدانم که قربان نجفی، سیامک ادیب و شیوا طاهری از جمله بازیگرانی بودند که گویی برای ناسوخ وجود دارند و صددرصد با ما و قصه همراه شدند.
این فیلم در جشنواره فیلم کوتاه هم حضور داشت، در ابتدا بگویید فضای جشنواره را چگونه دیده اید؟
یک جو فوق العاده را در جشنواره تجربه کردم. ما سه سانس برای اکران داشتیم و هر سه سانس با استقبال بی نظیر مخاطبان همراه بود و مخصوصا اینکه رضایت صددرصدی مخاطب را هم به همراه داشت و این برای من ارزشمندترین نتیجه از ساخت یک اثر هنری و اقتباسی مانند ناسوخ است.
پس بازخورد آن برای ناسوخ و شما در جشنواره رضایت بخش بوده است؟
کاملا رضایت بخش بود. علاوه بر رضایت مخاطب، عوامل ناسوخ هم که این فیلم را روی پرده سینما دیدند به شدت سورپرایز شدند و این برای من خیلی دلگرم کننده بود. ما هیچ حمایت دولتی را هنگام ساخت ناسوخ با خود نداشتیم ولی بازخوردی که دریافت کردیم از کارهایی که به شدت حمایت های عجیب و غریب دولتی را پشت سر خود داشتند بیشتر درخشید و به دل مخاطب نشست.
معمولا ساختن فیلم کوتاه پیش زمینه ای است برای ساخت سینمایی بلند، شما هم چنین برنامه ای دارید؟
من در سال نود و شش و نود و هفت یک فیلم سینمایی تاریخی بنام «نائله» را پیش تولید و تا مرز فیلمبرداری پیش بردم، حتی دکورها ساخته و بازیگران انتخاب شدند و پروانه ساخت هم صادر شد ولی به واسطه تغییرات مکرر فیلمنامه و تغییر برآورد ساخت علی رغم هزینه میلیاردی در پیش تولید، این فیلم به مرز تولید نرسید ولی من همچنان به مسیر خودم ادامه دادم و عمدتا در فضای کاملا مستقل سعی کردم فیلم های خودم را بسازم تا در وقت خودش به سمت ساخت فیلم سینمایی بروم، هم اکنون هم مشغول فراهم کردن ساخت فیلم سینمایی در فضایی کاملا مستقل هستم و امیدوارم هرچه زودتر این اتفاق رقم بخورد.
آیا سینمای فیلم کوتاه مثل فیلم های بلند مخاطب و پیگیر آنچنانی و قابل توجهی دارد؟
اگر بپذیریم کسی که عاشق فیلم کوتاه است (چه سازنده و چه مخاطب) قطعا می توان مسیر جداگانه و مستقلی را برای آن تعریف کرد، به نظر من این فضا در خارج از ایران و عمدتا در کشورهای صاحب سبک و خواستگاه سینما این مقوله رعایت می شود ولی در ایران هر کسی که فیلم کوتاه می سازد می خواهد به زودی فیلم سینمایی بسازد و دردناک تر اینکه عکاس و فیلمبردار و بازیگر و حتی صدابردار و تهیه کننده هم پس از مدتی مدعی ساخت فیلم سینمایی می شوند و این واقعا تلخ است!
یک اتفاق ایده آل همین الان برای شما چه می تواند باشد؟
ساخت فیلم سینمایی مستقل و فراهم شدن شرایط تحصیلم در مقطع دکترا رشته کارگردانی سینما در یکی از بهترین دانشگاه های دنیا!
و در پایان از فعالیت های پیش رو صحبت کنید.
این روزها مهیای حضور و اولین اکران بین المللی ناسوخ هستم که می تواند شروعی مجدد برای این فیلم باشد، ضمن اینکه در خلال آن مشغول بازنویسی نهایی فیلمنامه سینمایی هستم که بیش از سه سال است روی آن وقت گذاشته ام، با چند سرمایه گذار صحبت هایی انجام داده ام و امیدوارم به زودی شرایط تولیدش را بتوانم فراهم کنم. در این بین هم نیم نگاهی به ادامه تحصیلم دارم و برای آن هم هر تلاشی لازم باشد انجام می دهم. من از کودکی همیشه به سختی تلاش کرده ام و همچنان دست از تلاش نمی کشم.
عباسعلی اسکتی
ثبت دیدگاه